Dyfraktometria rentgenowska jest metodą badawczą wykorzystującą odbicie i załamanie oraz ewentualne wzmocnienie promieni rentgenowskich (X) na płaszczyznach i węzłach siatek krystalicznych substancji o budowie krystalicznej. Za pomocą tej metody można wykonywać analizy jakościowe i ilościowe takich m.in. substancji jak np.: czyste sole oraz ich mieszaniny, tlenki oraz wykonane z nich spieki, wodorotlenki, związki mineralne złożone takie jak: grunty, wszelkiego rodzaju utwory skalne, a także produkty z nich otrzymywane, jak spoiwa mineralne, zaprawy i betony, wyroby ceramiczne. Metoda ta pozwala także na badanie wszelkiego rodzaju metali i ich stopów, a także na wykonanie identyfikacji nieznanej substancji krystalicznej.